Święta Elżbieta urodziła się w 1207r. w Sarospatak jako trzecie dziecko króla węgierskiego Andrzeja II i Gertrudy von Andechs – Meran, siostry św. Jadwigi Śląskiej. Kiedy miała 4 lata została zaręczona z synem Hermana I, landgrafa Turyngii i przybyła na zamek książęcy w Wartburgu. Wychowywała się na dworze swojego przyszłego męża, gdzie zdobyła staranne wykształcenie i przygotowanie do objęcia tronu królewskiego.

W wieku 7 lat Elżbieta straciła matkę, a po dwóch latach zmarł również książę Herman II, z którym była zaręczona. Kontrakt zawarty pomiędzy jej ojcem Andrzejem II, a Hermanem I przestał obowiązywać. Kiedy powzięto zamiar odesłania Elżbiety na Węgry przeciwstawił się temu syn landgrafa Ludwik, który poślubił ją w 1221r. Ich małżeństwo okazało się bardzo szczęśliwe. Księżna Turyngii urodziła trójkę dzieci: Hermana, Zofię i Gertrudę.

Już jako dziecko Elżbieta wyróżniała się wielką pobożnością i prowadziła pogłębione życie wewnętrzne. Posiadała niezwykłą wrażliwość na potrzeby innych ludzi. Jej postawa często budziła ironię i niechęć dumnych dworzan. U boku kochającego męża Elżbieta mogła w pełni oddawać się dziełom miłosierdzia, brać udział w licznych nabożeństwach i przestrzegać przepisanych postów. Rozdawała żywność oraz ubrania, pielęgnowała chorych, założyła dwa szpitale. Jednak postępowanie młodej księżnej budziło sprzeciw wielu dostojników dworskich. Szczęśliwe życie pary małżeńskiej przerwała niespodziewana śmierć Ludwika w czasie wyprawy krzyżowej.

W wieku 20 lat Elżbieta została wdową. Opuściła zamek w Wartburgu i oddała się całkowicie służbie chorym i potrzebującym, w których widziała cierpiącego Chrystusa. Zafascynowana duchowością św. Franciszka z Asyżu kroczyła drogą ascezy, pokuty, ofiarnej miłości bliźniego oraz wyrzeczenia, a w roku 1228 złożyła ślub zrzekając się wszelkich dóbr ziemskich i zaszczytów.

Elżbieta zmarła w nocy z 16 na 17 listopada 1231r. w wieku 24 lat. Kanonizował ją 4 lata później papież Grzegorz IX. Jej życie było pełną realizacją ewangelicznej miłości Boga i człowieka. Ukochawszy ideały św. Franciszka z Asyżu, zachowała je w swoim sercu i niezachwianie praktykowała. Św. Elżbieta swym cnotliwym życiem uświęciła małżeństwo, macierzyństwo, wdowieństwo, tron i wygnanie z zamku, szczęście miłości i cierpienie opuszczenia.

W roku 1850 Maria Luiza Merkert i Franciszka Werner obrały św. Elżbietę Węgierską na patronkę założonego przez siebie Zgromadzenia.