Zgromadzenie Sióstr Św. Elżbiety jest wspólnotą kontemplacyjno-czynną, na prawie papieskim, powstałą w Nysie w dniu 27.09.1842 r. Współzałożycielkami Zgromadzenia były cztery mieszkanki Nysy: Klara Wolf, Maria i Matylda Merkert oraz Franciszka Werner, które odczytując w sercu charyzmat służby cierpiącym bliźnim poświęciły swoje dzieło Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Dziewczęta objęły ambulatoryjną opieką chorych w ich własnych mieszkaniach.
Nasze Zgromadznie, podobnie jak wiele innych żeńskich zgromadzeń zakonnych, wyrosło na gruncie potrzeb społecznych XIX wieku. Zrodziło się ono w Nysie i było pierwszym rodzimym zgromadzeniem Ziemi Śląskiej, powstałym po kasacie zakonów przez rząd pruski w 1810 roku. Geneza i rozwój Zgromadzenia wiążą się ściśle ze specyfiką przemian, jakie zachodziły na Śląsku w wyniku natężającego się rozwoju gospodarki kapitalistycznej. Pod naporem przemysłu fabrycznego nastąpiła ruina drobnych producentów, którzy z chwilą likwidacji warsztatu tracili pracę. Do nich dołączyli chłopi opuszczający masowo wieś, by szukać lepszych warunków bytu w nowo powstających ośrodkach przemysłowych. W ten sposób rozwinął się w pierwszej połowie XIX stulecia ogromny ruch migracyjny jako jedno z ogniw narastających coraz bardziej problemów ekonomiczno – społecznych. Wielka liczba szukających pracy dawała fabrykantowi możliwość nieliczenia się z zatrudnianym przy produkcji robotnikiem, którego w każdej chwili mógł zastąpić innym. Niepewność pracy przy zaniżonej zwykle płacy oraz stały wzrost cen na podstawowe artykuły żywnościowe sprawiały, że los ogromnej rzeszy proletariatu, zwłaszcza najbiedniejszych i chorych, stawał się wyjątkowo trudny. Ciężką sytuację egzystencjalną tej dość licznej wówczas warstwy społecznej pogarszał jeszcze bardziej brak mieszkań i fatalne warunki sanitarne. Niedostatek mieszkaniowy i często zbyt wygórowane czynsze sprawiały, że jedno mieszkanie musiało zajmować niekiedy nawet kilka rodzin. W tych warunkach mieszkania robotników stawały się źródłem wszelkiego rodzaju chorób. Do tego dochodziły jeszcze, nierzadko powtarzające się w owym czasie, klęski żywiołowe oraz głód, które były główną przyczyną dość licznych epidemii tyfusu i cholery. Przy niedostatecznej liczbie lekarzy, pielęgniarek, szpitali, pociągało to za ogromną ilość ofiar ludzkiego życia, zwłaszcza wśród najbiedniejszych. W takim oto kontekście historyczno – społecznym, w 1842 roku, rozpoczęło swą działalność stowarzyszenie dla terenowej pielęgnacji chorych, które z czasem zostało przekształcone w zgromadzenie zakonne.

PRACA WŚRÓD CHORYCH I DZIECI, MISJE I SŁUŻBA

Pomimo wielu zmian społecznych i upływy czasu, charyzmat zgromadzenia nadal pozostaje aktualny. Także dziś siostry służą chorym, cierpiącym, samotnym i opuszczonym, szczególnie w ich własnych mieszkaniach, pracują jako pielęgniarki w szpitalach i domach opieki dla dzieci i dorosłych, jako wychowawczynie w domach i zakładach dla dzieci. Siostry posługują jako katechetki, zakrystianki, organistki,
w Kuriach biskupich, seminariach duchownych, na misjach oraz współpracują z katolikami świeckimi we Wspólnocie Apostolskiej Św. Elżbiety i wspólnocie Młodzieży Elżbietańskiej.
„Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”— (Mt 25,40)

OBRAZ I KULT SERCA JEZUSOWEGO

Obraz Serca Jezusowego, nazywany Chrystus z Sercem Gorejącym, znajduje się w Domu Macierzystym Sióstr Św. Elżbiety w Nysie. Jest świadkiem początku tej wspólnoty zakonnej i stanowi jej bezcenną pamiątkę. Kult Serca Jezusowego jest integralnie związany z początkiem i duchowością Zgromadzenia. Współzałożycielki wyniosły to nabożeństwo jeszcze z domu rodzinnego, czego potwierdzeniem materialnym jest obraz.
Matki Założycielki, w dniu 27 września 1842 r., przed tym obrazem umieszczonym na skromnym ołtarzyku w domu altarzystów poświęciły Najświętszemu Sercu Jezusa siebie, podopiecznych i działalność charytatywną.